Vede su najstariji spomenici sanskritske književnosti, svete knjige brahmana u Indiji.
Vede su najstarija zabeležena književnost Indijaca, još sveža iz prapostojbine Arijevaca, nastala u vremenu od oko 15. veka p. n. e. Delo sadrži čitav pogled na svet vedskog čoveka i njegova znanja i nadanja. U Vedama se, pored ostalog, naslućuju prvi počeci filozofske misli.
Postoje četiri dela:
- Rig-veda
- Sama-veda
- Ajur-veda
- Atharva-veda.
Kao i sam hinduizam, i ovi sveti tekstovi imaju mnoge kulturološke i hronološke slojeve. Neke vede potiču iz doba koje je prethodilo migraciji Arijaca u Indiju 1500. p. n. e. Ostale vedske ideje razvijale su se tokom boravka Arijaca u Dolini Inda. Sa početkom njihove prevlasti nad različitim kulturama ove oblasti, sadržaj ovih tekstova je apsorbovan. Veda je četiri i one su najstariji najbitniji spisi hinduizma. Prepune su istorijskih, socioloških, religijskih i lingvističkih informacija o ljudima koji su ih sastavili. Čine osnovu mnogih hinduističkih verskih koncepata. Značenje reči veda jeste „znanje“. Ono sadržano u Vedama smatra se božanskog porekla jer ga je bog stvaralac brahman otkrio grupi nadahnutih mudraca.
Vekovima su Vede prenošene sa učitelja na učenika usmenim predanjem. Čak i kada je uvedeno pismo, postojao je snažan otpor njihovom zapisivanju. Brahmini (sveštenici) su verovali da moć svetih vedskih himni leži u tradiciji slušanja teksta, odakle i potiče naziv ovih himni – šruti, tj. ono što se čulo. Prema brahminima, pamćenje Veda preko pisane reči nema neku naročitu versku snagu. Ipak, vremenom su, radi očuvanja ove svete himne zapisane na starom obliku sanskrita, danas nazvanom vedskim jezikom.
