Nekad poznata jednostavno kao Bharata, Mahabharata je naziv za jedan od dva drevna sanskritska epa Indije – drugi ep je Ramajana. Predstavlja drugu po veličini epsku pesmu na svetu. Osim što predstavlja jedno od najvećih književnih dostignuća čovečanstva, Mahabharata takođe ima veliku versku i filozofsku važnost u Indiji,; to je pogotovo slučaj s Bagavad Gitom, čije jedno od poglavlja (Bišmaparva), predstavlja centralni sveti tekst hinduizma.
Naziv se može prevesti kao „Velika Indija“ ili, preciznije, „Veliki spev dinastije Bharata“ (bharata znači potomstvo Bharate, kralja za koga se veruje da je osnovao indijsko kraljevstvo Baratavarša; „Bharat“ danas uživa status jednog od službenih imena za Indiju u svim indijskim državama i često se koristi u svakodnevnom govoru). Potpuna verzija sadrži više od 100.000 stihova, čineći je dva puta dužom od Biblije i sedam puta dužom od Ilijade i Odiseje zajedno.
Proučavaoci Mahabharate posvećivali su posebnu pažnju traženju različitih sadržajnih slojeva — hvalospeva Kurua, hvalospeva Pandava — koji su se nataložili u Mahabharati u toku njenog razvoja ili u traženju jedinstvene niti i nacrta čitavog dela. Nastojali su da otkriju odnos mitskog obrasca prema istorijskoj podlozi u mitskoj priči, npr. u priči o braku crne Draupadi sa petoricom Pandava kao braku crne Zemlje sa pet godišnjih doba ili da dopru do slike istorije velikog epa. Dugo su naučnici morali da se služe izdanjima samo pojedinih recenzija Mahabharate, i to često nekritičkim.
